મારા કાવ્યો -વિમલ અગ્રાવત

 દિવ્યભાસ્કરની રવિપૂર્તિમાં શ્રી સુરેશ દલાલે મારા ગીતનો આસ્વાદ કરાવ્યો છે.  નીચેની લિંક પર ક્લિક કરો.

http://www.divyabhaskar.co.in/article/MAG-you-give-fish-and-we-get-see-1849948.html

મને તારામાં ડૂબવાના કેટલાં અભરખા ! ને તું જ મને તરતા શીખવાડે ? 

તને કેમ હવે કોઇ સમજાવે ?

મારામાં ઘટાટોપ વાદળ ઘેરાય છતા તારામાં ટહૂકે નહિ મોર,

હું ચાંદની શી શીતળ કોઇ વાત લઇ આવું પણ તારો મિજાજ તો બપ્પોર,

હું આમતેમ છલકાતો છાલક થઇ જાઉં, તું છત્રીને સાથે લઇ આવે ? 

તને કેમ હવે કોઇ સમજાવે ?

આછકલું અડકે જ્યાં તારી નજર ત્યાં હું થઇ જાતો લીલોછમ આખો,

મારામાં સાત સાત ઊઘડે આકાશ ને તું સહેજે ના ફફડાવે પાંખો ?

હું ગળચટ્ટા ગીત જેમ રસરસતો હોઉ, તને ખાટું ખાટું જ બધું ભાવે ?

તને કેમ હવે કોઇ સમજાવે ?

-વિમલ અગ્રાવત

લેખણ લઇ લખવા ચહું, શબદ મળે બે ચાર .

કાગળિયો   કોરો   રહે,  આંખ્યું    અનરાધાર.

કેમ કરી  ને   મોકલવા હૈયા કેરાં  હેત ?

સાજણ ! શબ્દો સામટાં, કાગળિયો બે વેંત.

કાગળ,કલમ,ન શબ્દ કે નહિ લિપિ નહિ શ્યાહી,

હું લખું ન સાજણ કશું તોય તને વંચાય !

શું કરવા થોથાં ભણી ભણી અગમ ના ભેદ ?

સાજણ ! કાગળ પ્રેમનો મારે મન તો વેદ.

એક જ તારા નામનું રટણ રટું કિરતાર,

ઝળહળ આખ્ખું આયખું તગ તગ તેજ ફુંવાર.

-વિમલ અગ્રાવત

આયખામાં આવી છે આષાઢી સાંજ અને ઝરમરિયાં વરસે છે ફોરાં.
સખીરી, મારા સાજણ રહે છે સાવ કોરા !

સાજણ કરતા તો સારું બાવળનું ઝાડ, જેને છાંટો અડતા જ પાન ફૂંટે;
સાજણ સંતાય મૂઓ છત્રીમાં, આખ્ખું આકાશ અરે મારા પર તૂટે;
પલળી પલળી ને હું તો ગળચટ્ટી થાવ પછી સાજણ લાગે છે સાવ ખોરા.
સખીરી, મારા સાજણ રહે છે સાવ કોરા.

ચૈતર વૈશાખ તો સમજ્યા પણ આષાઢી અવસરને કેમ કરું પાર?
સાજણ છે મારો સૈ વેકુરનો વીરડો ને મારી તરસ ધોધમાર;
વરસાદી વાયરાઓ ચાખી ચાખી ને હવે ચાખું છું છેલ્લા કટોરાં.
તોય મારા સાજણ રહે છે સાવ કોરા.

 -વિમલ અગ્રાવત

કાવ્યપઠન સાંભળવા માટે નીચેની લિંક પર ક્લિક કરો.

http://www.esnips.com/doc/ac32ca88-4a0a-4bf1-b483-bed4d2403c8a/Sajan-rahe

એક છોકરીને ક્યાંય હવે ગમતું નથી.
મોભારે ક્યારનોય બોલે છે કાગડો ને ફળિયામાં કોઇ સંચરતું નથી.

ચકલી આવી ને બોલી ચીંચીં તો છોકરીએ આંખોને કેમ પછી મીંચી?
છોકરીનું હોવું તો મુઠ્ઠી કલરવ એને કોણ રોજ ભરતું તું સીંચી?
હવે છોકરીમાં કોઇ ફરફરતું નથી.
એક છોકરીને ક્યાંય હવે ગમતું નથી.

છોકરીનું સપનું તો તૂટેલી ઠીબ એમાં કોણ આવી ચાંચને ઝબોળે!
પાંખો વિનાની સાવ છોકરી આંખોમાં હવે પીંછાનાં દરિયાને ડહોળે.
હવે છોકરીને કેમ કોઇ ફળતું નથી?
એક છોકરીને ક્યાંય હવે ગમતું નથી.

-વિમલ અગ્રાવત

કાવ્યપઠન સાંભળવા માટે નીચેની લિંક પર ક્લિક કરો.

http://www.esnips.com/doc/fce76c23-4583-4160-a047-bf03cbe6b613/Ek-chhokari

હતું મોસમનું પહેલું ઇ પાણી, સખીરી ! હું તો આખી ને આખી ભીંજાણી.
રે ! દરિયે કાંઇ નદીયું લુંટાણી સખીરી હું તો આખી ને આખી ભીંજાણી.

કોરાકટ આકાશે આવ્યું ઓચિંતું એક્ વાદળનું મખમલિયું પૂર.
છાંટે છાંટે ‘લિ મુંઇ છોલાતી જાઉં, પણ કેમ કરી જાવું રે દૂર?
મારી ચુંદડીને કોણ ગયું તાણી ? સખીરી હું તો આખી ને આખી ભીંજાણી.
હતું મોસમનું પહેલું ઇ પાણી, સખીરી હું તો આખી ને આખી ભીંજાણી.

ઝંખનાઓ ચોમાસા જેમ કાંઇ વરસે ને અંગ અંગ ઉમટે તોફાન;
કુંવારા સપનાઓ સળવળવા લાગે ને ભુલાતું સઘળુંયે ભાન;
હું તો ભીનપના ભારથી મુંજાણી, સખીરી હું તો આખી ને આખી ભીંજાણી.
હતું મોસમનું પહેલું ઇ પાણી, સખીરી હું તો આખી ને આખી ભીંજાણી.

-વિમલ અગ્રાવત

ડોશીએ ખાધું છે પાન !

આંખ્યુંમાં ઓચિંતી છોકરિયું જાગી ને હૈયામાં શ્રાવણિયું ગાન.

ડોશીએ ખાધું છે પાન !

ફળિયામાં લાકડી ફગાવી ને ડોશીમા રાણીછાપ છિંકણીને સૂંઘે;

ગાયું ગમાણેથી ભાંભરે ને ડોસાજી ખાટલીમાં ફાટફાટ ઊંઘે;

એનઘેન શમણાનાં વાદળાઓ ગોરંભે વરસે તો સમજો તોફાન.

ડોશીએ ખાધું છે પાન !

પાન ખાઇ ડોશીમા પિચકારી મારે ને આયનામાં નીરખે છે હોઠ;

ગુલ્લાબનો છોડ હોય ફળિયામાં તો પણ શું ડોસા તો પેલ્લેથી ઠોઠ;

ફિર અંગ ડોશીને ઐસા મરોડા કી સાંભરી રૂડાની દુકાન;

પછી ડોસાના ચમકે છે કાન,

હવે ડોસાજી ચાવે છે પાન !

-વિમલ અગ્રાવત

ઝબકીને જાગેલા ઝાડવાને વાયરાએ ગળચટ્ટુ ગીત એક પાયુ.
આજ ઉગ્યુ પરોઢિયુ સવાયુ.

પંખીએ પંચમના સુરના છંટકાવથી ઝરણાની નીન્દરુ ઉડાડી;
ઝાકળની જેમ ઝીણાં વરસેલા તડકાએ આખ્ખીય ધરતી ડુબાડી;
એમા અન્ધારુ આઘ્ઘે તણાયું.
આજ ઉગ્યુ પરોઢિયુ સવાયુ.

શરમાતી કુમ્પળના કાનમાં સુગન્ધ ભરે હળવેથી વાત એક મીઠ્ઠી;
આકાશે કંકુનો ચાન્દલો કર્યો છે ને નદીયુને ચોળાતી પીઠ્ઠી;
પછી ચકલીએ ફટ્ટાણું ગાયુ.
આજ ઉગ્યુ પરોઢિયું સવાયુ.

-વિમલ અગ્રાવત

કાવ્યનું ગાન સાંભળવા માટે નીચેની લિંક પર ક્લિક કરો.

http://www.esnips.com/doc/79110423-fb93-4bb4-bada-bfbbe4bd1bb1/Parodhiyu-savayu

કાળવી છોડી સાવ અજાણી નદીએ ના’વા ગૈ અચાનક હમ્બો હમ્બો.
મોકળા મને તળિયા લગી ડૂબકી ખાવા ગૈ અચાનક હમ્બો હમ્બો.

ઝાડ બિચારાં પાંદડાંને કે’તમતમારે ધૂબકો મારી જાઓ નદીમાં;
બબડ્યો સૂરજ,”બસ હવે તો વાદળું ઠેકી હુંય છાનો સંતાઉં નદીમાં”
ધસમસી જો છોકરી નદી વહેવું ભૂલી ગૈ અચાનક હમ્બો હમ્બો.
કાળવી છોડી સાવ અજાણી નદીએ ના’વા ગૈ અચાનક હમ્બો હમ્બો.

નાહીને છોડી ડિલ હવાથી લૂછતી ઊભી હોય ને ટેહૂક મોરલાં બોલે;
તડકો કૂંણો રોમરોમે ભભરાવતો સૂરજ જોઇને ગગન આંખ મિચોલે;
વગડામાં વંટોળિયો બની છોકરી ઊડી ગૈ અચાનક હમ્બો હમ્બો.
કાળવી છોડી સાવ અજાણી નદીએ ના’વા ગૈ અચાનક હમ્બો હમ્બો.

-વિમલ અગ્રાવત

પગને છે પાંખો ને માથે છે બાંસિયું ને બાંસિયામાં બૂમલાંની ભારી,ભારી!
ખારવણ ખારી ખારી.

ખારવણ દરિયાનો કટકો તે ઉછળે ને ઉછળી ઉછળી ન્ને આવે કાંઠે;
ખારવો તો કાંઠાનું ભાઠોડું સાવ શીનો કટકા બટકાને તે ગાંઠે!
માંગે છે ખારવણ મનગમતા મોતી ને ખારવો દે માછલિયું મારી મારી.
ખારવણ ખારી ખારી.

હાથના હલ્લેસાથી જીવતર હંકારે ને આંખ્યુંમાં દરિયાને પાળે;
ખારવાની ફૂગ્ગીનો કેફ બધો ઉતારે એક જ તે તસતસતી ગાળે;
ખારવણ ઘૂઘવાતું સપનું ને ખારવાની નજરું પર બાઝેલી છારી છારી.
ખારવણ ખારી ખારી.

-વિમલ અગ્રાવત

આજ મત્ત શર્વરી ટીંપે ટીંપે અહો ! ઝરે, તેજપુંજ વિસ્તરે તિમિર ધીરે ધીરે ખરે.
પદ્મદલ સહસ્ર એમ ભીતરે ખૂલે અરે,તેજપુંજ વિસ્તરે તિમિર ધીરે ધીરે ખરે.

શું હતું જડે નહીં,ખબર કશી પડે નહીં,શોધતા વહી જતું એ દ્ર્શ્ય સાંપડે નહીં;
શુભ્ર સ્વપ્નમય સુવાસ ચક્ષુમાં સહજ તરે,તેજપુંજ વિસ્તરે તિમિર ધીરે ધીરે ખરે.

એજ બોલતું રહે ને એજ ડોલતું રહે એજ સ્નિગ્ધકાળનાં પડળને ખોલતું રહે;
એજ બીજમાં રહી અહીં તહીં બધે ફરે,તેજપુંજ વિસ્તરે તિમિર ધીરે ધીરે ખરે.

એક પળ ખૂલે દશેયદ્વાર ને ખબર પડે,કંઇક રક્તમાં ઘૂંટાય મદભરેલ એજ તે;
શબ્દ,સ્પર્શ,રૂપ,ગંઘ,નાદમાં જઇ ઠરે,તેજપુંજ વિસ્તરે તિમિર ધીરે ધીરે ખરે

-વિમલ અગ્રાવત

રોમ રોમ ને રગ અફવા છે.
માણસના બે પગ અફવા છે.

પગથી માથ લગ અફવા છે.
માણસ મોટ્ટો ઠગ અફવા છે.

સૂર્ય થયાનો દાવો કિન્તુ;
માણસની ઝગમગ અફવા છે.

હોય હયાતી પળ બેપળની;
શ્વાસોનાં આ ઢગ અફવા છે.

માણસ છે કાળું અંધારું;
ઝળહળ થાતી શગ અફવા છે.

-વિમલ અગ્રાવત